Pampalini tu, Pampalini tam, Pampaliniemu wystarczy sięgnąć ręką i już w garści trzyma zwierzaka – śpiewa w czołówce najgorszy z łowców, czyli animowany Pampalini. To bohater bajek, które kreowano w Studiu Filmów Rysunkowych w Bielsku-Białej w latach 1976-80. Piszę o tym wariacie z powodu takiej wspaniałej płyty od GAD Records.
Pampalini zazwyczaj ma genialny plan złapania zwierzaka (eter, klatka, klej), ale oczywiście nie daje rady. W tych szalonych przygodach towarzyszy mu psotna małpka. W 13 odcinkach próbuje złapać m.in. lwa, mrówkojada, żyrafę, kondora, ale też yeti. W 1987 roku powstała pełnometrażowa wersja tej bajki. Wszystkiemu towarzyszy doskonała muzyka Antoniego Mleczki.
Mleczko to autor muzyki do wielu filmów animowanych, ale również spektakli teatralnych. Doskonała jest ta muzyka, bo łączy wiele gatunków, są motywy orientalne, country, latynoskie, jazzowe.
Jak widać, co charakterystyczne dla GAD Records, album został przygotowany doskonale graficznie. Wizualna strona byłaby jednak niczym, gdyby nie fantastyczna muzyka Mleczki, no i wokal. Śpiewa tu sam Andrzej Zaucha.
Super jest to, że każdy odcinek ma swoją piosenkę. I jakie tu wspaniałe teksty:
„Dokładnie nie wie nikt niestety, jak wygląda ten prawdziwy yeti/ Czy małpa to czy człowiek, na nogach chodzi czy na głowie/ Żółty jest czy zielony, goły czy owłosiony/ A może nie wierzycie, że yeti jest na świecie/ O tym wie, o tym wie, tylko Pampalini, tylko Pampalini, Pampanili”.
A tu jak to wyglądało w obrazku:
Bufet PRL 