Luty 1987 roku. Autor tekstów Jacek Cygan odbiera telefon.
„Jacuś, zrobimy razem płytę. Połowa piosenek będzie moja, połowa Alka Maliszewskiego (…) Problem jest tylko taki, że mamy na to dwa tygodnie, ale jakoś to ogarniemy” – usłyszał.
No i ogarnęli. Tym sposobem, Zbigniew Wodecki, który dzwonił wtedy do Jacka Cygan nagrał swoją drugą płytę „Dusze kobiet”. Fani czekali na to aż 11 lat.
Ok, tytuł trochę pretensjonalny. No i serduszko z boku, ale ja pana Zbigniewa zawsze uwielbiałem i wybaczam mu tytuł i serduszko. Zresztą pisałem już o jego pierwszej płycie. Miałem też okazję porozmawiać z nim i to była absolutnie wspaniała rozmowa. TUTAJ przeczytacie fragmenty.
Ale wracając do „Dusz kobiet”. To nie był idealny moment na taki sentymentalny krążek. Wtedy słuchało się w Polsce rocka, Maanamu, Republiki, Lady Pank. Podobno płyta skończyła się gigantyczną klapą, choć Zbigniew był już po sukcesie „Pszczółki Mai” i „Chałupy Welcome To”. Zresztą na kolejną płytę artysty fani musieli poczekać do połowy lat 90.
Kasetę wydał specjalizujący się w wypuszczaniu albumów polskich artystów, Polmark. Kosztowała 1100 zł. Dzisiaj to rzadki okaz.
Producentem nagrań było Zjednoczone Przedsiębiorstwo Rozrywkowe, a panią manager Danuta Dobrzyńska. Okładkę z pięknym panem Zbigniewem zaprojektowała Maria Ihnatowicz, która skończyła warszawską ASP w klasie samego prof. Henryka Tomaszewskiego. Specjalizowała się w projektowaniu książek i plakatów.
No to jeszcze kołysanka z tej kasety, znaczy płyty i słynne „nnnaaa, naaaaa, tuturuuututu”…
Bufet PRL 