Bufet PRL

Życie na gorąco – krzaczasty James Bond ze Wschodu w akcji

Nazywam się Maj, redaktor Maj – tak przedstawiał się bohater serialu, który miał być kontynuacją „Stawki więcej niż życie”, a stał się najdroższym ówczesnym serialem Telewizji Polskiej. O czym nie omieszkał wspomnieć nawet jeden z posłów na gierkowski Sejm, mówiąc o zamachu na budżet państwa. Do tego był parodią kina sensacyjnego. Ale od początku…

Leszek Teleszyński był już po roli w „Trędowatej” i „Potopie”. Przy „Życiu na gorąco” miał pracować z reżyserem „Stawki…” Januszem Morgensternem, ale ten zrezygnował z projektu. Jego miejsce zajął inny reżyser filmów z Klossem Andrzej Konic (zrobił też m.in. „Pogranicze w ogniu” i „Czarne chmury”). Zadziwiającą podobną do motywu z Bonda muzykę napisał Jerzy Matuszkiewicz, twórca ścieżki do chociażby „Alternatywy 4”, „Janosika”, „Poszukiwany poszukiwana” i oczywiście „Stawki…”.

Zanim jednak pojawił się serial wydano dziewięć opowiadań z Redaktorem Majem w roli głównej. Wreszcie, w 1978 roku, zrealizowano filmową wersję. Redaktor Maj, krążąc po całej Europie (zazwyczaj udawały ją polskie plenery) walczy z organizacją zrzeszającą zbrodniarzy hitlerowskich W (Wolf). W tle jeżdżą Porshe, Citroeny, BMW. Nie brakuje whiskey i Marlboro. Przede wszystkim rządzi jednak on – krzaczasty Leszek. W ciemnych okularach, marynarce założonej na sweter, rozbudzający namiętność wszystkich spotkanych kobiet. Obok niego na ekranie pojawiają się m.in. Marek Perepeczko (w obcisłym golfie), Leonard Pietraszak, Jan Kobuszewski, Leon Niemczyk i jakże by inaczej sam Stanisław Mikulski (w odcinku „Saloniki”) oraz Emil Karewicz.

To siermiężna, schematyczna i kompletnie niezrozumiała opowieść, ale przez to jeszcze bardziej wciągająca.